جودو ورزشی است نرم و شبیه هنر گلاویز شدن كه در ابتدا كانو ریو جوجوتسو نامیده می شد و از خصوصیات آن می توان به ایجاد قدرت و توازن در شخص و همچنین تلقین آرامش را نام برد . این سیستم شامل تكنیكهای پرتابی , كنترلی و افتادنی است و دارای پنج مرحلة تعلیمی بنام گوكیو نو وازا می باشد كه هر كدام از آنها شامل 8 حركت پرتابی بوده و برای هر حركت پرتابی نیز یك ضدّحمله وجود دارد . اولین دورة مسابقات جهانی جودو در سال 1956 م برگزار شده و در سال 1964 م بعنوان اولین هنررزمی شرقی وارد بازی های المپیك شد . مسابقات جهانی بانوان نیز در سال 1971 م راه اندازی شده است . مركز فرماندهی و اطلاعاتی جودو , كودو كان نام داشته و یوشیاكی یاماشیتا ( متولد 1865 م ) تنها جودو كائی است كه درجة دان 10 را دریافت كرده است ! سیستم درجه بندی جودو بصورت كمربندهای رنگی می باشد كه به ترتیب عبارتند از : « قرمز , سفید , زرد , نارنجی , سبز , آبی , قهوه ای و سیاه » .
جودو Judo بمعنای « روش انعطاف پذیری » بوده و همانطوری که عنوان شد در سال 1882 م توسط استاد جیگورو كانو Jigoro Kano ( 1938 – 1860 م ) و از تركیب دو روش مختلف از سبك جوجیتسو بنامهای كیتو ریو و جیكیشین ریو ( تن شین شین یو ریو ) بوجود آمده است . جیكیشین ریو Jikishin Ryu سبكی كه در سال 1600 م توسط تراداكان اِمون بوجود آمده و بنام تِنشین شینیو ریو Tenshin Shinyo Ru نیز شناخته می شود . این مكتب از اصطلاح جودو برای توصیف تكنیكهایی كه هدف آنها كُشتن حریف نیست , استفاده كرده و اولین مكتب بودو Budo محسوب می شود كه منحصراً از تكنیكهای « دستِ خالی » استفاده كرده است . البته گفته می شود در آن از تكنیكهای شمشیرزنی ای آی دو نیز استفاده می شده است .
Kyuzo Mifune and Jigoro Kano
جو جوتسو ی امروزی به دو سیستم اروپایی و ژاپنی ( سنتی و غیر سنتی ) تقسیم می شود كه میان این دو سیستم , تفاوت مختصری است . سیستم اروپایی را یك آلمانی بنام اریخ هان و در سال 1906 م گسترش داده كه دارای مشخصاتی از جمله : « جدّیت , تقلاّ , سرعت , انتقال , كارآیی , بردباری , خونسردی و تمرین زیاد » است . سیستم ژاپنی نیز عبارت است از : « سیستم تهاجمی كه شامل پرتاب كردن , ضربه زدن , لگد زدن , خفه كردن , خم كردن و پیچیدن اعضاء مختلف بدن , مهار حریف و دفاع های مختلف » .
به هر حال سایر مكاتب جو جوتسو بطور مستقیم یا غیر مستقیم از كیتو ریو منشعب شده اند . حتی جودو Ju Do نیز در سال 1882 م توسط استاد جیگورو كانو Jigoro Kano ( 1938 – 1860 م ) و از تركیب سبك كیتو ریو با مكتب دیگری از جو جوتسو بنام جیكیشین ریو بوجود آمده و در سال 1964 م بعنوان اولین هنررزمی شرقی , وارد بازیهای المپیك شد . اما بعد از ابداع جودو و گسترش آن در سطح جهانی , جو جوتسو به فراموشی سپرده شد . تااینكه یك پزشك آلمانی بنام اروین پائلز كه در بین سالهای 1876 تا 1902 م استاد دانشگاه توكیو بود , آنرا احیاء كرده و خاطرة آنرا در ژاپنی ها زنده ساخت !
البته برخی معتقدند كه در سدة 17 میلادی یك بودایی چینی بنام چن تسو بو یا چن یوآن بین Chen Yuan Bin , سبك ریوی شین تو ریو را به یك سامورایی سرگردان بنام ماساكاتسو فوكونو Masakatsu Fukuno یاد داده كه این سبك بعدها بنام فوكونو ریو معروف شده و جو جوتسو نیز بر اساس آن بوجود آمده است ! برخی این سبك را یكی از مكاتب اولیه جوجوتسو می دانند , نه ریشة آن . این سبك برنامه ای اصولی و صریح از روشهای پرتابی , قفل مفاصل , ضربه زدن , دفاع در مقابل اسلحه , دستگیری و بستن دشمن بوسیلة طناب و مطالعه بر روی نقاط حسّاس و حیاتی بدن بوده است .
برخی دیگر اعتقاد دارند كه جو جوتسو در اوایل سدة 10 میلادی توسط بازرگانان و موبدان چینی به ژاپن برده شده و زمانی كه ممنوعیّتِ حمل شمشیر در ژاپن به تصویب رسید , سامورائی ها به تمرین آن پرداختند . گفته می شود در طول سلسلة مینگ ( 1646 – 1368 م ) در چین , شوآی چیائو Shuai Chiao ( كشتی سنتی چین ) نیز بر گسترش و پیشرفت جو جوتسو تأثیر شگرفی گذاشته است .
جوجیتسو Ju Jitsu بمعنای « هنر انعطاف پذیری » و نام غربی هنر ژاپنی جو جوتسو Ju Jutsu است كه در طول تاریخ به اسامی مختلفی از جمله : هاكوشو , شیمه Shime , شوباكو Shubaku و ناكودا نیز نامیده می شده است . جو جوتسو هنر درگیری نزدیك است كه در آن با استفاده از فنون دردآور , حریف را در همان لحظاتِ نخستین , وادار به تسلیم می كنند . در این سبك از آتمی Atemi ( هنر ضربه زدن به نقاط حیاتی بدن ) نیز استفاده می شود .
جو جوتسو یادگار دوران حكومت سامورائی ها بر كشور ژاپن می باشد . این سبك تكامل یافتة سبك قدیمی یاوارا ( یاواره Yaware ) یا یاواراگی می باشد كه بعدها با تكنیكهای چینی تركیب یافته و بنام جو جوتسو معروف شده است .
اما مدارك كهن نشان می دهند كه اولین سیستم كلاسه بندی شدة جو جوتسو در سال 1532 م توسط تاكه نواوچی هیساموری ابداع شده و به اسامی تاكه نواوچی ریو Takenouchi Ryu , كوگوسوكو Kogusoku و توری ته شناخته می شده است . در این سیستم گویا از روشی از سبك شمشیرزنی ای آی دو نیز استفاده می شده است . بعدها در سال 1659 م یك استاد چینی بنام چین گِنپین Chin Genpin برای تدریس بوكس چینی وارد ژاپن می شود . وی هنر خود را به سه سامورائی بنامهای : فونوكو شیچیرومونو , میورا یوجیمون و نزادا هایزامون آموزش می دهد و این سه سامورائی با تلفیق تكنیكهای استادشان با سبك یاوارا , یك روش جدید از جو جوتسو بنام كیتو ریو Kito Ryu را پایه گذاری می كنند كه یكی از مكاتب اصلی و قدیمی جو جوتسو محسوب می شود . یاوارا یكی از مكاتب اصیل مبارزة بدون سلاح ژاپنی است كه از روی سبك قدیمی كومی اوچی ( كومی ایچی ) منشعب و توسعه پیدا كرده است . یاوارا اولین بار با نام یاواراگی ( خونسردی و نرمی ) و در قرن 15 میلادی در آموزشگاه كاتوری شینتو ریو تمرین می شده است . كومی اوچی نیز نوعی كشتی سامورائی بوده كه توسط سامورائی شینراسابورو یوشیمیتسو ( 1282 – 1182 م ) ابداع شده بود . امروزه به تمرینات مهم در جو جوتسو نیز كومی اوچی می گویند كه عبارتند از : « پیچش مفاصل در جهتِ عكسِ حالت طبیعی و قفل نمودن آنها » .
به وب سایت دنیای هنرهای رزمی خوش آمدید
Welcome to Razmi1.com
The World Of Martial Arts
Compatible with FireFox , Chrome , Opera
بزودی منتشر خواهد شد:
کتاب اول از سری کتب دوگانه دنیای هنرهای رزمی:
فرهنگ هنرهای رزمی جهان
مولف: محمددهقان
شهادت سالار شهیدان امام حسین (ع) و یاران باوفایش تسلیت باد