شخصیت ، اصلیّت و زندگی این راهب مشهور ، در ها له ای از ابهام و افسانه قرار دارد . گفته می شود تامو پسر شاهزاده گوتمه از جنوب هند بوده كه تعلیمات رزمی خود را از یك استاد بنام پاراجنا تارا Parajna Tra فرا گرفته بود . وی بیست و هشتمین جانشین بودا بوده که در سن 21 سالگی به قصد انتقال و آموزش آئین واقعی بودا به دودمان لیانگ Liang از شهر مَدرَس واقع در هندوستان جنوبی به چین آمده بود .
اما در كتاب معتبر هنرهای رزمی آسیا ، از تامو بعنوان یك ایرانی یاد شده است . در این كتاب آمده است : « اولین سابقة موجود از تامو را یانگ چوآن چی ثبت كرده است كه تامو كه یك ایرانی بود ، به معبد یونگ نینگ رفت . » البته با توجه به ارتباط پارسیان قدیم با هندیها این مطلب می تواند حقیقت نیز داشته باشد . گفته می شود تصوّف ایرانی كه بعدها توسط عرفان اسلامی تكمیل شد ، با تمرینات روحی یوگاYoga ـ هنر كهن و اسرارآمیز هندیها ـ یكی است . آشرام های هند ، عرفای بنام ایرانی از جمله مولوی را در فهرست یوگی های مقدس قرار داده ، آنها را ستایش كرده و از تعالیم آنها بهره مند می شوند . از قرن دهم هجری ( قرن 16 میلادی ) تلاش وافری برای خانه نشین كردن یوگا و آئین و رسوم ایرانی كه در قالب تصوّف به حیاتش ادامه می داد ، معمول داشته شد اما یوگا بطور سرّی و در خانقاه ها و مراكز روحی مورد توجه قرار گرفته و از انهدام كامل ، مصون ماند . لذا با توجه به این ارتباط نزدیك میان ایرانیان و هندی ها ، ایرانی بودن تامو نمی تواند دور از حقیقت نیز باشد .
به هر حال تامو بعد از ورود به چین ، توسط فرمانروای یكی از پنج دودمان جنوبی لیانگ ، نزد امپراطور وو Wu برده شد . اگرچه وو بعنوان یك مشوّق بزرگ بودا معروف بود ، ولی به علت اختلاف نظری كه با تامو داشت ، اورا از سرزمین خود اخراج كرد . تامو با عده ای از عصیانگران جنوب ، به شمال به پادشاهی وی آی Wei رفته و در معبدی بنام شائولین یا سیولام Siu Lam واقع در استان هونان Henan استقرار یافت . محل دقیق اولین معبد شائولین چنانكه پذیرفته شده در كنارة شمالی كوههای شائوشیه نزدیك لویانگ است . این معبد بوسیلة امپراطور هسیا ئو – وِن Hsiao Wen از دودمان وی آی شمالی و در سال 495 م ساخته شده بود . مكتب تامو بنام چان Chan شناخته شده و یكی از مكاتب فرقة بودائی است كه بعدها با تركیب با تائوئیسم و انتقال به ژاپن ، بنام مكتب ذن Zen معروف شد . تامو به دلیل ضعف جسمانی شاگردانش ، یكسری تمرینات 18 گانه را به آنان آموخت كه این 18 حركت در زبان چینی ، Shihpa Lohan Sho شیپا لوهان شو ( 18 دست راهب ) و ای چی چینگ ( یی جین جینگ ) نامیده می شود كه در حقیقت نوعی تمرینات چی كنگ سنتی چینی بوده كه تامو آنها را با دانش قبلی خود كه شاید همان یوگا بوده است , تركیب كرده بود . این تمرینات در زبان ژاپنی ، سن زوی كیو و اكی كین كیو و در زبان هندی ، اكین سوترا Ekin Sutra نامیده می شوند . گفته می شود بسیاری از اسلوبهای بوكس شائولین و حركات اساسی هنرهای رزمی چینی بعدها از روی این 18 حركت گسترش یافته اند .
در اواخر سلطنت سلسلة سویی ( 618 - 581 م ) لی شی مین پادشاه ایالت كوین ، اسیر وانگ شی سونگ امپراطور خودمختار ایالت زنگ شد اما 13 راهب شائولین كه سه تن از آنها تان جونگ ، بی چائو و هوی یانگ نام داشتند ، تنها با كمك چوب او را از زندان آزاد كرده و ارتش سونگ را تارومار كردند . لی شی مین بعد از آزادی ، سلسلة تانگ ( 907 - 618 م ) را تأسیس كرد و معبد شائولین نیز یك ارتش 1000 نفری از راهبان را تشكیل داده و بنام « ارتش گارد امپراطوری » معروف شدند . اما بین سا لهای 840 تا 846 میلادی به فرمان امپراطور بیش از 4500 معبد اصلی و 40000 معبد كوچكتر سوزانده شده و به تاراج رفت كه این جریان باعث توقف پیشرفت هنرهای رزمی شد !
در زمان امپراطوری سونگ ( 1126 - 960 م ) در بین سالهای 960 تا 976 میلادی اولین امپراطور این سلسله یعنی تی آیی تزو ، سبك معروف چانگ چوآن Chang Chuan را معرفی كرد كه شامل 32 فرم بوده و بنام بوكس دست بلند مشهور شد . در طول سلسلة سونگ در مدت 3 سال و به سرپرستی راهب ارشد فوجو كتابی در مورد شائولین نگاشته شد كه در آن حدود 280 روش رزمی توضیح داده شده بود . در همین كتاب از امپراطور تی آیی تزو بنام جائو كوانك ین نام برده شده و آمده بود كه او همة فرمهای بوكس دست بلند را در معبد شائولین آموخته بود ! در همان امپراطوری ، ژنرالی از ارتش بنام یوفی یا یوآید فی آی ( 1103 - 1142 م ) كه در مبارزه با نیزه مهارت خاصی داشت ، سبك معروف درونی هسینگ آی H – Sing - I را خلق كرد . در این میان راهبی بنام چانگ سان فنگ Chang San Fang ( 1127 - 1279 م ) كه از مریدان كونفسیوس بوده و مذهب تائو Tao را از راهبی بنام هاولونگ ( اژدهای آتشین ) فرا گرفته بود ، بعد از 11 سال مراقبه در كوههای وودانگ ، كونگ فوی درونی وودانگ Wu Dang و سبك معروف تای چی چوآن Tai Chi Chuanرا ارائه داد .
كونگ فوی درونی وودانگ بهمراه زیرشاخه های مهمّی مانند : تای چی چوآن ، هسینگ آی و پاكوآ Pakua همراه با سبكهای متعدد كونگ فوی شائولین امروزه بعنوان قوی ترین ، اصیل ترین و اصلی ترین هنرهای رزمی چین مورد توجه می باشند .
18 حركت مشهور تامو كه قبلاً توسط تائی تسو ( 976 - 960 م ) به 33 حركت افزایش داده شده بود ، در اوایل قرن 16 میلادی توسط جوانی بنام چویوآن شانگ جن Chueh Yuan Shang Jen
( كیائو یوآن چانگ جن ) به 72 حركت توسعه یافت . چویوآن كه در مبارزه بدون سلاح و فنون شمشیربازی مهارت خاصی داشته و به معبد شائولین واقع در استان هونان ملحق شده بود ، بعدها بكمك پیرمردی بنام لی چنگ Li Cheng از لانچو و استادی بنام پای یو فنگ از ناحیة شانسی ، این حركات را به 170 حركت اصلی افزایش داده و در قالب 5 سبك كه در مجموع ووگون نامیده می شوند , به نام 5 حیوان نامگذاری شدند :
سبك ببر ( برای تقویت استخوانها ) سبك مار ( برای تقویت نیروی درونی ) سبك مرغ دُرنا ( برای پرورش اعصاب ) سبك اژدها ( برای تقویت روح و روان ) و سبك پلنگ ( برای تولید قدرت ) . هر كدام از این پنج سبك كه ابتدا فقط از شش حركت تشكیل یافته بودند , موجب تقویت سایر سبكهای موجود در معبد شائولین شده و امروزه هر كدام از آنها بیش از یكصد تكنیك را شامل می شوند .
در سال 1522 م چهل راهب معبد شائولین به رهبری راهب یوكونگ و مسلح به میله های آهنی ، مقابل تجاوز ژاپنیها در ایا لت ژه جیانگ در جنوب چین را گرفتند . در اوایل سلسلة مینگ ( 1644 - 1368 م ) این راهبان بعلت مهارتهایشان در استفاده از چوب معروف گشته بودند ولی در اواسط سلسلة مینگ ، جنگ با چوب را به جنگ با مشت تغییر داده و باعث گسترش مبارزه با دست خا لی شدند . از قرن 17 میلادی به بعد , 4 معبد شائولین دیگر نیز ساخته شدند كه عبارت بودند از : معبد فوكین Fokien واقع در كوههای نُه نیلوفر در جنوب چین , كانگ تانگ Kwang Tang , واتانگ Watang و اُمی شان Omeishan .